Πάρε ένα μεγάλο λευκό χαρτί. Πάρε πινέλα και μπογιές. Πάρε γαλάζια και πράσινα. Τιρκουάζ και σμαραγδιά.
Βούτηξε τα πινέλα στο νερό. Κι άστα να παιχνιδίσουν.
Δώσε βάθος. Δώσε ύψος. Δώσε μορφές και σχήματα. Πάρε απ'τον ουρανό, δροσιά. Κι από τη θάλασσα, αλμύρα.Μην τις φοβάσαι τις γραμμές. Ας βγούνε και καμπύλες. Ας βγουν κυματιστές, στρογγυλεμένες. Ας γίνουν οι ευθείες, τεθλασμένες. Ας γίνουν οι γωνίες, αγκαλιές.
Και για το τελείωμα, χύσε φως. Πλούσιο φως, ελληνικό. Μην το τσιγκουνευτείς, μην λυπηθείς να το ξοδέψεις. Άστο να κυλήσει πάνω στις επιφάνειες, να τις γλυκάνει, να τις αστράψει. Να ρουφήξει τα χρώματα, να στραγγίξει τις σκιές τους. Να παιχνιδίσει ανάμεσα στα κλώνια της Άνοιξης.
Έναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα,
σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές των κυμάτων..
Στη θάλασσα, όταν ο Ήλιος στα νερά της,
σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει..
Στη θάλασσα, όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη,
των παρθένων ακτών που καρτερούν διψασμένες..image
Στη θάλασσα, καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της,
κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους,
οταν αστράφτει μέσα στ΄ατσάλινο νερό,
η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη..
Στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει
την απροσμέτρητη πίκρα του,
το Κύπελλο των Άστρων
Σήμερα κατηφόρισα απ΄το βουνό στην κοιλάδα..
Κι απ΄την κοιλάδα στη θάλασσα.
Ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί.
Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών τους,
πάνω στο μονοπάτι..
Και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος,
τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό σου δάσος:
Θάλασσα! Μητέρα, Αδελφή, Ερωμένη…!
Μπαίνω μες τους απέραντους κήπους των νερών σου,
και κολυμπώ μακριά από τη στεριά..
Τα κύματα έρχονται, με τους εύθραυστους θυσάνους των αφρών,
και χάνονται μες τη βουή. Προς την ακτή.
Με τις κοκκινωπές βουνοκορφές της.
Με τα γεωμετρικά της σπίτια.
Με τις φοινικιές της, έρμαια του ανέμου,
που τώρα έχουν γίνει πελιδνά και παράλογα,
σαν αποκρυσταλλωμένες μνήμες!!
(απόσπασμα από τον Υμνο στη Θάλασσα 1919)
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Επιμέλεια:Κατερίνα
Φωτο:Παναγιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου